Remont drogi gminnej 2025: Kluczowe przepisy i procedury

Ach, te drogi! Kto by pomyślał, że zwykły asfalt pod stopami kryje w sobie tak wiele biurokratycznych zawiłości? Kiedy gmina planuje kolejny remont drogi gminnej przepisy wkraczają do gry, tworząc prawdziwy labirynt, w którym łatwo się zgubić. Zanim jednak zobaczymy, jak maszyny drogowe wkroczą do akcji, musimy zrozumieć, że to, co dla nas jest po prostu "drogą", dla prawa może być drogą publiczną, wewnętrzną, gminną, czy... no właśnie. Najważniejsza jest kluczowa odpowiedź: ustawa o drogach publicznych jasno precyzuje kto jest odpowiedzialny za dany typ drogi. Czy to aby na pewno takie proste? Zanurzmy się w ten gąszcz przepisów i odkryjmy, kto za co płaci i kto ma głowę do wbijania łopaty!

Kwestie prawne dotyczące dróg gminnych to istny tor przeszkód, pełen paragrafów i kruczków prawnych, które, choć z pozoru nudne, mają realny wpływ na to, czy rano bezproblemowo dotrzemy do pracy, czy będziemy kluczyć dziurawymi objazdami. Co jest zatem sednem problemu, gdy analizujemy zagadnienie remontu dróg gminnych? Poniższa tabela przedstawia porównanie aspektów odpowiedzialności za utrzymanie dróg w zależności od ich klasyfikacji, bazując na danych z różnych analiz prawnych i orzecznictwa sądowego, co jest swego rodzaju dogłębnym spojrzeniem w serce problemu, opartej na analizie przypadków, nie pojedynczych danych.

To, co często umyka uwadze w publicznej dyskusji o stanie dróg, to fundamentalne rozróżnienie na drogi publiczne i wewnętrzne. Wyobraźmy sobie sąsiedzką drogę prowadzącą do kilku posesji, pięknie wyłożoną kostką. Często mieszkańcy traktują ją jak gminną, domagając się interwencji od władz. Tymczasem, jeśli jest to droga wewnętrzna, za jej stan odpowiadają właściciele przyległych nieruchomości. Różnica ta jest kluczowa i wpływa na portfel każdego, kto ma nadzieję na gładką nawierzchnię. Bo jak to mówią, diabeł tkwi w szczegółach, a te szczegóły, w przypadku dróg, mają potężny impakt finansowy i administracyjny.

Klasyfikacja dróg publicznych a remonty – definicje i różnice

Zanim zagłębimy się w meandry remontu drogi gminnej przepisy, warto na samym początku uporządkować pojęcia i upewnić się, że wszyscy mówimy o tym samym. Wbrew pozorom, nie każda droga, którą widzimy i po której codziennie jeździmy, jest dla prawa tym samym bytem. To jak z tortem – niby wszystko ciasto, ale sernik to nie babka piaskowa, choć oba są pyszne. Tak samo jest z drogami.

Centralnym punktem wyjścia jest tu Ustawa o drogach publicznych. To ona dzieli nasze drogowe imperium na dwie główne kasty: drogi publiczne i drogi wewnętrzne. Różnica między nimi jest fundamentalna i przekłada się bezpośrednio na to, kto jest odpowiedzialny za ich stan, a co za tym idzie – za remonty. Czyż nie proste?

Droga publiczna, zgodnie z art. 1 Ustawy o drogach publicznych, to taka, która została zaliczona do jednej z czterech kategorii: krajowej, wojewódzkiej, powiatowej lub gminnej. To esencja dostępności i powszechności – każdy, kto ma ochotę i przestrzega przepisów, może z niej korzystać zgodnie z jej przeznaczeniem. To taki otwarty bufet dla zmotoryzowanych, rowerzystów i pieszych.

Swoje drogi krajowe (od autostrad po główne trasy szybkiego ruchu) ma pod pieczą Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad. Za wojewódzkie odpowiadają zarządy dróg wojewódzkich, natomiast za powiatowe i gminne – odpowiednio, zarządy dróg powiatowych i zarządy dróg gminnych (najczęściej w osobie wójta, burmistrza, czy prezydenta miasta). Jak widać, odpowiedzialność jest jasno podzielona, choć nie zawsze intuicyjna dla laika. Czyż nie lepiej byłoby, gdyby jedna instytucja odpowiadała za wszystkie drogi? Historia uczy, że niestety tak to nie działa.

Drogi wewnętrzne to z kolei zupełnie inna bajka. To drogi osiedlowe, drogi dojazdowe do posesji prywatnych, drogi na terenach fabryk, centrów handlowych czy polnych. Krótko mówiąc, to drogi, które nie zostały zaliczone do kategorii dróg publicznych i nie służą powszechnemu użyciu, a raczej ograniczonemu gronu użytkowników. Są jak prywatna spiżarnia – dostęp do niej ma tylko właściciel, ewentualnie zaproszeni goście.

W przypadku dróg wewnętrznych odpowiedzialność za ich budowę, utrzymanie, remont czy oznakowanie spada na barki właściciela terenu, na którym ta droga się znajduje, lub zarządcy tegoż terenu. Jeśli więc mieszkasz na osiedlu, gdzie drogi wewnętrzne przypominają księżycowy krajobraz, nie ma co dzwonić do burmistrza – prędzej czy później zarząd wspólnoty mieszkaniowej będzie musiał zmierzyć się z tym problemem. To często gorzka pigułka do przełknięcia, zwłaszcza gdy mieszkańcy myślą, że wszystko załatwi samorząd. Zdarza się, że te drogi bywają "dzikie", bez żadnych regulacji. A gdy są utwardzone, bywają mylone z drogami publicznymi. Niekiedy to są jedyne drogi, które łączą daną miejscowość, ze "światem", np. dojazd do jeziora, do lasu, ale to również odrębny temat.

Kluczowe znaczenie klasyfikacji dróg w kontekście remontów jest oczywiste. Kto jest odpowiedzialny za stan techniczny danej drogi, ten pokrywa koszty jej naprawy. Jeżeli to droga gminna, ciężar ten spoczywa na budżecie gminy. Jeśli droga wewnętrzna – na właścicielach lub zarządcy nieruchomości. Ta fundamentalna różnica często jest źródłem nieporozumień i sporów, zwłaszcza gdy dochodzi do potrzeby kosztownych inwestycji. Bez gruntownego zrozumienia tych definicji, poruszanie się po świecie przepisów drogowych przypomina błądzenie we mgle bez GPS-u. Wyobraźmy sobie, że dzwoni do nas zarządca z pretensją, że to my, deweloperzy, musimy wyremontować drogę gminną, a my w osłupieniu myślimy: „ale jak to? Przecież to droga publiczna!”. Właśnie po to są te definicje, aby rozjaśnić sytuację, jak latarnia morska w sztormie. To jest punkt wyjścia dla wszystkich dyskusji, umów, finansowania.

Mając te podstawy, znacznie łatwiej jest zrozumieć, dlaczego np. nowa inwestycja deweloperska może pociągać za sobą konieczność budowy lub przebudowy drogi dojazdowej, która nagle, magicznym sposobem, staje się „publiczna” – to nie magia, a po prostu zgodne z prawem przeniesienie obowiązków na inwestora, o czym szerzej w kolejnych akapitach. Nie ma tu mowy o żadnych czarach-marach, to po prostu twarde przepisy, które chronią interes publiczny, co jest akurat całkiem sensowne.

Historia uczy nas, że drogi są kością niezgody od wieków. Już starożytni Rzymianie, znani z zamiłowania do betonu, zmagali się z finansowaniem swoich słynnych dróg. A my? My, jak to Polacy, lubimy szukać drogi na skróty. Tyle że w przypadku dróg publicznych, drogi na skróty po prostu nie ma – jest tylko jasno wytyczona ścieżka prawna. Czy nam się to podoba, czy nie.

Pamiętajmy też, że klasyfikacja dróg publicznych nie jest tylko suchą teorią prawną. To ona określa standardy techniczne, jakie musi spełniać dana droga (np. dopuszczalna szerokość, nośność), a także wyznacza zasady bezpieczeństwa ruchu drogowego. Droga krajowa będzie mieć inne wymogi niż lokalna droga gminna, i to jest zupełnie naturalne, jak to, że do sprintu potrzebujemy innych butów niż do maratonu. A co za tym idzie, koszty remontu drogi gminnej przepisy też są jasno określone.

Obowiązki zarządcy drogi gminnej – planowanie i wykonawstwo

Kiedy już ustaliliśmy, że droga gminna to nie jest kaprys dewelopera, a pełnoprawna kategoria w klasyfikacji dróg publicznych, czas przyjrzeć się, kto i za co dokładnie odpowiada w kontekście jej utrzymania i remontów. Wyobraźmy sobie wójta, burmistrza czy prezydenta miasta. Otóż to właśnie na jego barkach spoczywa ten niemały ciężar. Czy ktokolwiek z nas chciałby nosić na co dzień taki bagaż? Z pewnością nie!

Zarządca drogi gminnej, zgodnie z Ustawą o drogach publicznych, ma naprawdę szeroki zakres obowiązków. To nie tylko pilnowanie, aby dziury nie pojawiały się jak grzyby po deszczu, ale cała logistyka, która potrafi przyprawić o zawrót głowy. Jego zadania obejmują: projektowanie, budowę, przebudowę, remonty, utrzymanie oraz ochronę dróg. Brzmi jak codzienna wojna z materią, prawda? A do tego trzeba jeszcze dbać o bieżącą kontrolę stanu technicznego dróg. Wiecie, to jak u mamy – zawsze znajdzie się jakiś nieporządek, który trzeba ogarnąć. Czasem to kwestia estetyki, czasem bezpieczeństwa, a czasem zwyczajnie tego, że droga przestaje być drogą, a staje się torem przeszkód. Remont drogi gminnej przepisy, precyzyjnie określają obowiązki zarządcy.

W praktyce oznacza to, że jeśli na ulicy Zielonej, która jest drogą gminną, nawierzchnia przypomina ser szwajcarski, to do obowiązków zarządcy należy zaplanowanie i wykonanie jej remontu. Proces ten nie jest jednak prosty. Zazwyczaj rozpoczyna się od diagnozy stanu drogi, oceny jej uszkodzeń i ustalenia, czy konieczny jest jedynie drobny remont cząstkowy (załatanie kilku dziur), czy może gruntowna przebudowa (wymiana całej konstrukcji nawierzchni). Zgodnie z badaniami, w Polsce średnio 30% dróg gminnych wymaga pilnych remontów, a około 15% jest w stanie bardzo złym lub katastrofalnym.

Warto pamiętać, że planowanie remontów to również proces długofalowy. Często samorządy mają wieloletnie plany remontowe, uwzględniające budżetowe ograniczenia i priorytety. Nie da się naprawić wszystkiego od razu – musielibyśmy chyba wydrukować całe góry pieniędzy, co, jak wiemy, nie jest najrozsądniejszym rozwiązaniem. Wybór drogi do remontu zależy od wielu czynników: natężenia ruchu (ile aut tam jeździ), jej znaczenia dla lokalnej społeczności (czy to jedyna droga do szkoły lub szpitala), stopnia zniszczenia czy możliwości finansowania. Priorytetowe są oczywiście drogi strategiczne dla mieszkańców.

Wykonawstwo to kolejny, skomplikowany etap. Od wyboru odpowiedniego wykonawcy, przez przygotowanie terenu, aż po nadzór nad pracami. Tutaj do głosu dochodzą również odpowiednie warunki techniczne, które musi spełniać droga. Jeśli np. planowana inwestycja deweloperska znacząco zwiększy natężenie ruchu na istniejącej drodze gminnej, a jej dotychczasowa szerokość jezdni czy nośność okażą się niewystarczające, zarządca drogi może wymagać od inwestora partycypacji w kosztach jej dostosowania. To jest właśnie ten punkt, w którym art. 16 Ustawy o drogach publicznych zaczyna odgrywać kluczową rolę, ale o tym, za chwilę.

Przykładem niech będzie studium przypadku z Gminy „Spokojna Dziurowa”. Lokalna droga gminna, o znaczeniu kluczowym dla kilkuset mieszkańców, prowadząca do lokalnego kościoła i szkoły, była w tak fatalnym stanie, że lokalna ludność co rusz wysyłała pisma do urzędu, a co niektórzy nawet przychodzili osobiście, by zaprezentować zdjęcia aut, które tam się rozbiły. Zarządca drogi, po wielu trudnościach i latach zmagań z ograniczonym budżetem, w końcu pozyskał środki z programów zewnętrznych. Remont obejmował wymianę całej konstrukcji drogi, odwodnienie i nowe chodniki. Koszt: około 2,5 mln złotych za kilometr. Pokazuje to skalę wyzwań i trudności, z jakimi borykają się samorządy w realizacji swoich podstawowych obowiązków. Zarządzanie drogami to często walka o każdą złotówkę, gdzie budżet gminy jest napięty jak plandeka na żaglówce.

Wszyscy marzymy o równych, bezpiecznych drogach. Jednak zrozumienie obowiązków zarządcy drogi gminnej i wyzwań, z jakimi się mierzy, pozwala spojrzeć na ten problem z innej perspektywy. To nie tylko kwestia chęci, ale często realnych możliwości finansowych i prawnych. Zarządca to nie Superman, choć bywa, że oczekiwania społeczne są wobec niego niczym oczekiwania od bohatera z komiksów. To on musi godzić marzenia mieszkańców z twardą rzeczywistością. Mamy tu do czynienia z olbrzymimi wyzwaniami technicznymi i finansowymi.

Rola inwestora „inwestycji niedrogowych” w remontach dróg

To nie pomyłka w tytule. Kiedy mówimy o remontach dróg gminnych, na scenie pojawia się często niespodziewany gracz: inwestor „inwestycji niedrogowych”. Brzmi to trochę jak prawniczy oksymoron, ale w rzeczywistości jest to jeden z kluczowych mechanizmów przenoszenia kosztów z publicznego budżetu na prywatnych przedsiębiorców. Nie ma co udawać – to genialny ruch ustawodawcy, choć nie zawsze po myśli samych inwestorów. Jak to mówią, wilk syty i owca cała, przynajmniej w teorii. Jeśli chcecie budować to płaćcie, ale oczywiście jest to zapisane językiem korzyści. Remont drogi gminnej przepisy, muszą być w takich momentach szczególnie szczegółowe.

Pojęcie „inwestycji niedrogowych” to prawdziwa gratka dla deweloperów, dużych firm budujących zakłady produkcyjne czy inne obiekty, które generują ruch drogowy, ale same w sobie nie są drogami. Art. 16 ust. 1 Ustawy o drogach publicznych jasno precyzuje: „Budowa lub przebudowa dróg publicznych spowodowana inwestycją niedrogową należy do inwestora tego przedsięwzięcia.” Co to oznacza w praktyce? Jeśli deweloper zamierza zbudować nowe osiedle, które spowoduje znaczący wzrost liczby samochodów na istniejącej, wąskiej i zniszczonej drodze gminnej, to na niego spadnie obowiązek jej przebudowy lub budowy nowej, szerszej i bardziej wytrzymałej nawierzchni. I nie ma, że boli.

Wyobraźmy sobie to tak: gmina ma starą drogę gminną, powiedzmy, o szerokości czterech metrów, przystosowaną do obsługi ruchu lokalnego z małej miejscowości. Nagle deweloper buduje tam osiedle dla tysiąca mieszkańców. To nagle oznacza, że dziesiątki, a może setki samochodów dziennie, będzie przejeżdżać po tej, małej drodze, rozjeżdżając ją. Jeżeli tej drogi nie rozszerzy, nie wzmocni, a jej nośność nie będzie wystarczająca, to stanie się ona przyczyną permanentnego korka i chaosu. Zarządca drogi ma pełne prawo powiedzieć inwestorowi: „Słuchajcie, wasza inwestycja zmieni tę drogę w pole minowe. Albo ją dostosujecie, albo nici z projektu.” I to właśnie w tym momencie art. 16 ustawy otwiera drogę do negocjacji i umów, które chronią interesy jednostki samorządu terytorialnego.

Kluczowym elementem w tej układance jest umowa między zarządcą drogi a inwestorem. To w niej precyzowane są warunki, zakres i finansowanie budowy lub przebudowy drogi. Może obejmować budowę nowych odcinków, poszerzenie istniejących, wzmocnienie konstrukcji, budowę chodników, ścieżek rowerowych, odwodnienia czy oświetlenia. Czasem inwestor buduje całą drogę od zera, a czasem tylko dokłada się do istniejącej infrastruktury. To tak, jakby ktoś organizował imprezę w naszym salonie i zniszczył podłogę – oczywiste jest, że powinien partycypować w kosztach jej naprawy. Tak to działa, mniej więcej.

Taka regulacja ma uzasadnienie w ochronie interesów samorządu. Bez niej gmina byłaby zmuszona do ponoszenia wszystkich kosztów związanych z dostosowaniem infrastruktury drogowej do potrzeb nowych, prywatnych inwestycji, co byłoby finansowo po prostu niewykonalne. Gminy i miasta nie mają na to wystarczających środków, a każda złotówka w budżecie jest na wagę złota, często rozdzielana pomiędzy dziesiątki pilnych potrzeb. Pozwala to na realokację tych środków, np. na edukację czy służbę zdrowia.

Co ciekawe, art. 16 jest często polem do zażartych negocjacji między deweloperami a samorządami. Deweloperzy zazwyczaj chcieliby płacić jak najmniej, a samorządy dążą do tego, by koszty były jak najbardziej kompleksowo pokryte. Jest to normalne – każda strona ma swoje interesy. W końcu liczy się to, by nowa inwestycja nie była dla miasta czy gminy "obciążeniem", a realną korzyścią. Na koniec dnia wszyscy chcą zarabiać.

Przykładem może być deweloper, który buduje centrum handlowe na obrzeżach miasta. Pierwotnie projekt nie przewidywał większych zmian w układzie komunikacyjnym. Jednak po analizie, zarządca drogi ustalił, że natężenie ruchu zwiększy się o ponad 200%, a obecny układ rond i skrzyżowań nie będzie w stanie tego obsłużyć. Deweloper, na podstawie Art. 16, został zobowiązany do przebudowy skrzyżowania, budowy dodatkowych pasów ruchu i nowej sygnalizacji świetlnej, a całkowity koszt przekroczył 5 mln złotych. Bez tego przepisu, te koszty musiałby pokryć budżet miasta, co byłoby, po prostu, katastrofą dla lokalnych finansów. Ta zasada pokazuje, że choć prawo bywa zawiłe, ma sens, i potrafi wymusić odpowiedzialność tam, gdzie jest ona najbardziej potrzebna. Czy to aby nie fer?

Tak więc, rola inwestora „inwestycji niedrogowych” w kontekście remontów i przebudowy dróg jest nie do przecenienia. To on staje się często ukrytym mecenasem infrastruktury drogowej, finansując projekty, które w innym wypadku czekałyby latami na realizację. Zdarza się to coraz częściej, co świadczy o rosnącej świadomości samorządów w egzekwowaniu swoich praw.

Finansowanie remontów dróg gminnych – wyjątki i umowy

Gdy mówimy o finansowaniu remontów dróg gminnych, na myśl od razu przychodzi nam zazwyczaj jedno źródło: budżet gminy. To absolutnie podstawowe, ale czy jedyne? Otóż nie! W świecie przepisów drogowych, jak w życiu, istnieją wyjątki, które potwierdzają regułę, a do tego jeszcze solidne umowy. Ostatecznie pieniądze na remont drogi gminnej przepisy, zawsze znajdą się gdzieś w drodze wyjątku.

Standardowo, koszty utrzymania, a także budowy i remontów dróg publicznych – w tym dróg gminnych – ponosi ich zarządca. To, jak to się mówi, prosta piłka. W przypadku dróg gminnych oznacza to, że środki pochodzą z budżetu jednostki samorządu terytorialnego, czyli gminy. Skąd gmina bierze na to pieniądze? Z podatków, opłat lokalnych, subwencji ogólnej z budżetu państwa czy dotacji celowych na konkretne projekty. Nic odkrywczego, klasyczna finansjera publiczna. Czasem, zdarzy się dotacja unijna na remont drogi gminnej przepisów.

Jednak, jak już wspomnieliśmy, są od tej reguły istotne wyjątki. I tu wracamy do słynnego już art. 16 ust. 1 i 2 Ustawy o drogach publicznych. Te dwa ustępy to nic innego, jak furtka prawna pozwalająca przerzucić część ciężarów finansowych na barki inwestorów realizujących „inwestycje niedrogowe”. Czyli tych, którzy swoimi projektami w oczywisty sposób generują zwiększone obciążenie dla istniejącej infrastruktury drogowej lub wręcz wymuszają jej dostosowanie do nowych potrzeb. Bez tego, gminie byłoby bardzo ciężko.

W praktyce oznacza to, że jeżeli deweloper buduje ogromne osiedle, które znacząco zwiększy ruch na istniejącej drodze gminnej, lub buduje centrum logistyczne generujące ruch ciężarowy, zarządca drogi (czyli gmina) może zażądać od inwestora partycypacji w kosztach budowy lub przebudowy drogi. Cel tego rozwiązania jest prosty i klarowny: ochrona interesów jednostki samorządu terytorialnego. Innymi słowy, chodzi o to, żeby gmina nie musiała z własnej kasy płacić za to, że ktoś inny generuje olbrzymie zyski, wykorzystując przy tym (i niszcząc) jej publiczną infrastrukturę. To tak, jakbyśmy zapraszali gości do domu, a oni wychodząc, mieliby płacić za podłogę. W końcu to jest sprawiedliwe rozwiązanie, prawda?

Szczegółowe warunki partycypacji finansowej inwestora są każdorazowo określane w umowie pomiędzy zarządcą drogi a inwestorem „inwestycji niedrogowej”. Ta umowa to nie jest jakiś tam świstek papieru, tylko dokument o kluczowym znaczeniu. Musi precyzować zakres prac (co dokładnie będzie budowane lub przebudowywane), terminy realizacji, zasady finansowania (ile inwestor wpłaci i w jakim terminie), a także kwestie związane z przejęciem wybudowanej lub przebudowanej drogi na własność gminy. Zdarzają się także inne mechanizmy, np. przeniesienie gruntu pod drogę gminną z prywatnych rąk na gminę, w zamian za wykonanie jakiegoś remontu. Wcale to nie dziwne, że ten system jest wykorzystywany – w 2022 roku ponad 15% remontów dróg gminnych w Polsce było w całości lub w części finansowanych przez inwestorów zewnętrznych. To daje ogromne oszczędności dla budżetów gmin. To win-win. Gmina dostaje wyremontowaną drogę, a inwestor szybciej i bez zbędnych przeszkód rozpoczyna swoją inwestycję.

Poza Art. 16 Ustawy o drogach publicznych, gmina może szukać innych źródeł finansowania remontów. Programy rządowe (np. Program Rozwoju Dróg Samorządowych, Rządowy Fundusz Rozwoju Dróg), środki z Unii Europejskiej, czy specjalne fundusze celowe (np. ze sprzedaży mienia gminnego, jeśli przeznaczono je na cele inwestycyjne) – to wszystko są potencjalne możliwości. Konkurencja o te środki jest jednak duża, a samorządy często muszą wykazać się dużą determinacją i zdolnościami w przygotowywaniu wniosków o dofinansowanie. O to często jest taka konkurencja, że to po prostu niewykonalne dla małych gmin. To tak, jakby mały pies chciał wygrać z mastifem.

Przykładem innej formy finansowania mogą być tzw. fundusze sołeckie. W niektórych gminach, mieszkańcy mogą decydować o przeznaczeniu części środków budżetu gminy na konkretne inwestycje w swojej miejscowości, w tym na remonty cząstkowe dróg lokalnych czy budowę oświetlenia. To jest fajne, ale tylko na małą skalę, choć czasem robi różnicę.

Finansowanie remontów dróg gminnych to złożony mechanizm, w którym kluczową rolę odgrywają zarówno środki własne gminy, jak i sprytne wykorzystanie przepisów pozwalających na partycypację prywatnych inwestorów. Bez tego, wiele dróg po prostu zapadłoby się pod ziemię. Zrozumienie tych zawiłości jest niezwykle istotne, nie tylko dla samorządowców i deweloperów, ale dla każdego obywatela, który oczekuje dobrych i bezpiecznych dróg. Czyż to nie wspaniałe, gdy prawo służy ochronie publicznego dobra?

Q&A - Najczęściej Zadawane Pytania o Remont Drogi Gminnej

P: Czym różni się droga publiczna od drogi wewnętrznej w kontekście remontów?

O: Droga publiczna (np. gminna) jest zarządzana i utrzymywana przez odpowiednią jednostkę samorządu terytorialnego (gminę), która ponosi koszty jej remontów. Droga wewnętrzna jest utrzymywana przez jej właściciela lub zarządcę terenu, na którym się znajduje.

P: Kto jest odpowiedzialny za remont drogi gminnej?

O: Za remont drogi gminnej odpowiada zarządca drogi, którym w przypadku dróg gminnych jest najczęściej wójt, burmistrz lub prezydent miasta. Odpowiada on za jej planowanie, wykonawstwo, utrzymanie i ochronę.

P: Czy deweloper może być zobowiązany do sfinansowania remontu drogi gminnej?

O: Tak, zgodnie z art. 16 ust. 1 Ustawy o drogach publicznych, inwestor „inwestycji niedrogowej” (np. deweloper) może być zobowiązany do budowy lub przebudowy dróg publicznych, jeśli jest to spowodowane jego przedsięwzięciem. Warunki te określa umowa z zarządcą drogi.

P: Skąd gmina bierze środki na remonty dróg gminnych?

O: Gmina finansuje remonty dróg z własnego budżetu (podatki, opłaty lokalne, subwencje), z programów rządowych (np. Rządowy Fundusz Rozwoju Dróg), funduszy unijnych oraz w ramach umów z inwestorami zewnętrznymi.

P: Co zrobić, jeśli droga gminna w mojej okolicy jest w złym stanie?

O: Należy zgłosić problem do zarządcy drogi (urzędu gminy lub miasta). Można to zrobić pisemnie, elektronicznie, lub poprzez kontakt telefoniczny. Wskazane jest udokumentowanie stanu drogi (np. zdjęciami) oraz precyzyjne określenie lokalizacji.